Verschillende behandelingsmethoden voor kraakbeenschade worden al ruim 20 jaar toegepast, hoewel de moleculaire mechanismen die er aan ten grondslag liggen nog niet volledig bekend zijn. De klinische resultaten zijn variabel. Om bestaande behandelingen te kunnen verbeteren en om nieuwe behandelingen te kunnen ontwikkelen, zijn modellen nodig om de werkingsmechanismen te onderzoeken. Dit proefschrift beschrijft modellen, waarmee de invloed wordt onderzocht van verschillende weefsels die aanwezig zijn in gewrichten op kraakbeenvorming door humane uit beenmerg geïsoleerde mesenchymale stamcellen.